„Fajnie się bije ludzi” – te słowa z filmiku zamieszczonego w sieci, wypowiedziane przez nastolatkę katującą wraz z koleżankami inną nastolatkę w parku zelektryzowały lubuszan.
Przemoc rówieśnicza to zjawisko powszechne, przybierające różne formy i z reguły niedostrzegane przez nauczycieli i rodziców. U ofiary rodzi nerwice, stany depresyjne, uczucie wyobcowania i inne choroby duszy. Często również kończy się tragicznie. Czasami niektóre przypadki są ujawniane. Ale nawet wtedy często rodzice sprawczyń czy sprawców nie widzą problemu bo akceptują w życiu postawy agresywne. Winę trudno jest też udowodnić. Do tego każdy sprawca w pewnym sensie jest tez ofiara, bo wymaga pomocy np. w formie terapii psychologicznej.
Wiktoria, pomimo bardzo szczupłej budowy ciała, przez rówieśniczki została napiętnowana jako gruba. Z ważącej 48 kilogramów nastolatki o wzroście 160 cm została dzieckiem, które ważyło 38 kilogramów. Mama nosiła ją do toalety, bo nie mogła chodzić, a jedzenie przyjmowała dojelitowo. Było również samookaleczanie i próba samobójcza.
Zosia jest delikatna, subtelna i cicha. Może dlatego odstaje od rówieśników. To zdolna i utalentowana dziewczynka, ale jej system neurologiczny różni się od większości. Dziewczynka poradziła sobie z przemocą rówieśniczą, ale jej siostra nie była aż tak silna. Nie ufa już ludziom bo na udręczoną duszę nie ma plastrów, opatrunków i magicznej tabletki. Przeniesiono ją do innej szkoły, podobnie jak „Miśka”. Przykładów przemocy rówieśniczej jest wiele… za wiele.
Jakie zachowania nastolatka powinny być wskazaniem do szukania pomocy?
– zmienia swoje zachowanie (np. z osoby aktywnej, towarzyskiej dziecko staje się wycofane, przestaje angażować się w rzeczy, które wcześniej sprawiały mu przyjemność)
– odczuwa smutek, przygnębienie (szczególnie gdy trwa dłużej niż 2 tygodnie)
-jest rozdrażnione, ma huśtawki nastrojów
-nie ma siły , napędu, jest przewlekle zmęczone (dziecko poleguje, zgłasza „nie chce mi się” ”nie mam siły”)
– wycofuje się z wcześniejszych relacji rówieśniczych
– skarży się na problemy ze snem, koncentracją
– nie widzi przyszłości, wypowiada zdania typu „nic nie ma sensu” „lepiej żeby mnie nie było „”byłoby wam lepiej beze mnie” lub wyraża pragnienie śmierci
– okalecza się
– odmawia uczestnictwa w zajęciach szkolnych
– miewa różne dolegliwości bólowe lub objawy somatyczne, które nie mają przyczyny fizycznej
Powyższe objawy nie muszą oznaczać zaburzeń depresyjnych, które są wskazaniem do pomocy psychologicznej lub psychiatrycznej z wyłączeniem myśli i zachowań samobójczych, które są bezwzględnym wskazaniem do konsultacji psychiatrycznej lub interwencji medycznej.
Warto skonsultować swoje niepokoje ze specjalistą. Czekanie aż nastolatek „wyrośnie” z problematycznych zachowa może tylko utrwalić trudności.
Gdzie szukać pomocy?
– pedagog/psycholog szkolny, Poradnia Psychologiczno- Pedagogiczna
– Poradnie Zdrowia Psychicznego i Poradnie Psychologiczno- Psychoterapeutyczne działające w ramach NFZ
– Infolinia dla dzieci i młodzieży, rodziców i nauczycieli 800 800605 (całodobowa)
– Telefon zaufania dla rodziców i nauczycieli 800100100 (od poniedziałku do piątku w godz. 12-15)
– Telefon zaufania dla dzieci i młodzieży 116111 (całodobowy)
– Telefon Zaufania Rzecznika Praw Dziecka 800 12 12 12 (całodobowy)
W sytuacji ostrego kryzysu psychicznego lub stanu zagrożenia życia – telefon alarmowy 112 lub Izba Przyjęć Szpitala Psychiatrycznego.
