Część starszych ludzi ma swoją dumę, część z nich, nie chce robić kłopotu. Część z nich pomimo dobiegania dziewięćdziesiątki , ciągle oszczędza swoje dzieci, bo „sami dadzą radę”. Nie dają i nie mówiąc nikomu cierpią w zaciszu samotnego mieszkania.
Ludzie starsi bywają czasem uparci , czasem agresywni, czasem zamęczają problemami, które powstały w ich wyobraźni, czasem wręcz stają się dziećmi. Dzieci nie zostawiamy bez opieki bo to dzieci. Ludziom starszym wierzymy, że sobie poradzą. Jakimś dziwnym sposobem dzieci ludzi starszych wierzą w słowa: „ poradzę sobie”, „jeszcze nieźle chodzę”, „to tylko kawałek”, „mam tu sklep pod nosem”. Nie wychodzą do sklepu bo mają jakże częste ataki depresji starczej. Swoim dzieciom uchyliłyby nieba. Dla nich są w stanie wziąć się w garść, zrobić zakupy, ugotować obiadek.
Październik należy do seniorów. Naszym moralnym obowiązkiem jest im pomagać – zwłaszcza w perspektywie własnej starości – jeśli my nie okażemy szacunku osobom starszym, możemy być pewni, że młodsze pokolenie nie okaże wsparcia nam. Zwykła rozmowa, spacer czy zachęcenie do innych aktywności zwykle nie wymagają od nas dużego poświęcenia, a mogą dać dużo radości tym, którzy czują się niepotrzebni i odrzuceni przez społeczeństwo.
Ale państwo też ma wobec seniorów obowiązki i tego musimy od rządzących wymagać.
