Z kłosami zboża i zapalonymi zniczami mieszkańcy Kijowa przyszli w sobotę wieczorem (23 listopada) pod pomnik Ofiar Wielkiego Głodu, by uczcić pamięć milionów zabitych przez władze sowieckie ludzi, którzy zginęli w wywołanym sztucznie głodzie w latach 1932-33.

– Ludzie jedli żołędzie, lebiodę, trawę, były przypadki kanibalizmu. Dziadek kilka razy próbował mi przekazać tę historię, ale babcia mu zabraniała. Bała się mówić o tym do końca życia, a zmarła w 2006 roku

– powiedział PAP przed pomnikiem 50-letni Władysław, którego rodzina pochodzi z centralnej Ukrainy.

W czasach sowieckich prawda o Wielkim Głodzie była ukrywana. W niepodległej Ukrainie Dzień Pamięci Ofiar Wielkiego Głodu ogłoszono świętem państwowym w 1998 r. W 2006 roku Rada Najwyższa, ukraiński parlament, na wniosek ówczesnego prezydenta Wiktora Juszczenki uznał Wielki Głód za ludobójstwo.

– Wielki Głód to temat, który wciąż jest dla wielu niewygodny. Jednak dzisiaj ten ból jednoczy Ukraińców. Przypomnę, że głosowanie nad uznaniem Wielkiego Głodu za ludobójstwo w parlamencie było bardzo trudne. Ustawa przeszła jednym głosem

– wspominał w rozmowie z PAP Juszczenko, który co roku przychodzi w to miejsce.

– Wielki Głód to ta karta historii, która dodaje naszemu narodowi wartości. Naród ukraiński dorośleje. I nawet ta tragedia, z którą zmagamy się dziś, skłania Ukraińców do konsolidacji

– podkreślił b. prezydent.

Ukraińcy określają Wielki Głód mianem Hołodomoru. W czasach komunizmu Ukrainę dotknęły trzy fale głodu: na początku lat 20., potem w latach 30. i w latach 1946-1947. Najtragiczniejszy w skutkach był Wielki Głód z lat 1932-1933, w którego najgorszym okresie umierało dziennie do 25 tys. ludzi. Szacuje się, że w czasie Wielkiego Głodu na Ukrainie zmarło co najmniej 3,5 mln ludzi.

Wielki Głód nastąpił w jednym z najżyźniejszych krajów Europy w czasie pokoju, gdy ZSRR eksportował ogromne ilości zboża. Na Ukrainie zboże, a następnie cała żywność była konfiskowana przez władze.

Polska uznała Wielki Głód na Ukrainie za ludobójstwo w 2006 roku.