Rosyjska intelektualistka, dla której filozofia stała się nie spełnioną miłością życia.
Została aresztowana w 1927 roku, po upływie 3 miesięcy wypuszczona – mówi prof. Lilianna Kiejzik. Było jednak wiadomo, że nie pasowała do maksymy „radzieckiego człowieka”. Prawdopodobnie dopiero wtedy została odkopana i zauważona jej broszura „Czarna krytyka: o kadetach i bolszewikach”, którą wydała w 1918 r. To jedyny tekst, gdzie pisze o swoich poglądach politycznych. Wtedy broszurki nikt nie zauważył, ale w 1927 roku mogła okazać się niebezpieczna dla władzy. Ksenia została wysłana do Saratowa na 3 lata. Wróciła jednak dopiero w 1933 r. (czyli 3 lata po zakończeniu zesłania), gdyż władze nie spieszyły się dać jej pozwolenie na powrót. W wieku ponad 40 lat musiała zaczynać życie na nowo. Nie było znajomych, odeszli Zina, Radłow, Płatonowa aresztowano i oskarżono o działalność antyradziecką. Po długich poszukiwaniach otrzymała miejsce bibliotekarza w Bibliotece Instytutu Naukowo-Badawczego Transportu Wodnego. Pech chciał, że w Instytucie opracowywano tematy, które były tajne. Nie wiemy, z jakimi „burżuazyjnymi, prawosławnymi, monarchistycznymi elementami” kontaktowała się Ksenia, została jednak znowu aresztowana w 1935 r. i zesłana do Kujbyszewa na okres 5 lat. Po zabójstwie Kirowa (1934) zaczął się czas „czarnego terroru”. W 1937 r. sądzono ją z art. 58 za „propagandę lub agitację przeciwko władzy radzieckiej” i zesłano do obozów pracy przymusowej na Wschodzie Rosji, do Kołymy (Jakucka SRR). Stamtąd już nie wróciła. Zmarła w 1940 lub 1941 roku, nie wiadomo, gdzie znajduje się jej mogiła.