Daniela Gromska (z domu Tennerówna, ur. 1889 Lwów, zm. 1973 Kraków). Studiowała w Uniwersytecie Lwowskim filozofię w latach 1907-1912 oraz filologię klasyczną. Doktorat filozofii (u K. Twardowskiego) uzyskała w r. 1916. W latach 1918-1923 była asystentką przy katedrze Twardowskiego. Od r. 1911 była członkiem redakcji „Ruchu Filozoficznego”, od 1918 jej sekretarzem, a w latach 1938-1939 była współredaktorką pisma.
Brała żywy udział w pracach PTF we Lwowie jako członek jego Zarządu, uczestniczyła w redagowaniu wydawnictw Towarzystwa oraz w pracach organizacyjnych I ogólnopolskiego zjazdu filozoficznego (1923).
Po II wojnie światowej pracowała w redakcjach różnych wydawnictw („Czytelnik”, Państwowy Instytut Wydawniczy, Państwowe Wydawnictwo Naukowe). W r. 1957 została mianowana adiunktem, a w r. 1959 profesorem nadzwyczajnym w Uniwersytecie Jagiellońskim (wykładała historię filozofii starożytnej).
Zajmowała się początkowo teorią sądu, potem filozofią starożytną (zwłaszcza Arystotelesem i Teofrastem). Zachęcona przez K. Twardowskiego, podjęła pracę nad przekładem pism etycznych Arystotelesa i ogłosiła tłumaczenie całej Etyki Nikomachejskiej (1956).
Mówi o niej prof. Lilianna Kiejzik z Uniwersytetu Zielonogórskiego.