Wydawałoby się, że historia Żagania została dobrze opisana i opracowana. Jednak przeczą tej tezie ostatnie odkrycia archiwalne. Przeszłością miasta od wielu lat interesuje się historyk i regionalista Adam Raciborski. W tym roku otrzymał prestiżowe stypendium ministra kultury i dziedzictwa narodowego, które pozwoliło mu na pogłębić wiadomości na temat miasta i je upowszechnić. Pan Adam odkrył nowe źródła historyczne dotyczące żagańskiego pałacu i rezydującej tam księżnej Doroty.
Według legendy Żagań został założony ok. 700 roku przez słowiańską księżniczkę Żagannę, która była córką Wandy i wnuczką króla Kraka. Dziś jej imię nosi jedna z głównych ulic miasta. Pierwsza historyczna wzmianka o Żaganiu, jako grodzie kasztelańskim, pochodzi z 23 maja 1202 roku. Wówczas kasztelan żagański Stefan został wymieniony po raz pierwszy w charakterze świadka w dokumencie wystawionym przez Henryka Brodatego dla klasztoru w Lubiążu. Od końca XIII wieku Żagań był stolicą samodzielnego księstwa żagańskiego rządzonego do 1472 przez Piastów Śląskich. Pierwszym księciem żagańskim był Przemko, który nakazał powiększyć miasto w kierunku wschodnim, powstał wówczas obecny plac Słowiański. W 1284 przeniósł zakon augustianów z Nowogrodu Bobrzańskiego do Żagania. W 1785 księstwo przeszło w posiadanie Piotra Birona, księcia kurlandzkiego. W latach 1842–1862 za czasów panowania księżnej Doroty de Talleyrand-Périgord, najmłodszej córki Birona, Żagań stał się ważnym ośrodkiem życia kulturalnego i politycznego o znaczeniu ponadregionalnym.
Posłuchaj reportażu.