Właśnie otrzymałem informację do mojej opaski, połączonej blututem z telefonem, że ktoś chce mi dać darmo tablet znanego chińskiego producenta. Mam tylko wejść na jakąś stronę i coś banalnego zrobić lub napisać. Zapewne też tak Państwo macie. O tym, że aby wygrać 100 tys. złotych, wystarczy się tylko esemesowo zgłosić za drobne 2,90 PLN, albo jakoś tak, nawet nie będę wspominać, bo to tak częste jak grudniowy deszcz. Od jakiegoś czasu pewna dynamicznie podbijająca rynek firma okulistyczna oferuje okulary progresywne (takie co to dla widzenia dali i bliży jednocześnie dobrze służą) za drobne 167 zł, w czym mieści się koszt oprawek. Po wizycie okazuje się, że oprawki słabo na nosie leżą, a koszt okularów, a właściwie wady wzroku, kosztuje nie mniej jak 1200 zł.
Skala i zakres tego rodzaju obietnic, jakimi bombarduje nas świat mediów, nakazuje zweryfikować sens środków masowego przekazu szczególnie po uwzględnieniu popularnego motta jednego z nadawców „cała prawda całą dobę”. Pigułki na każdą dolegliwość pomagające w kilka minut, banki rozdające szczęście, jedzenie gwarantujące zdrowie, mazidła likwidujące każdą skazę na urodzie, …. nakazują mniemać, że mas media powstały jedynie po to, aby nas zalewać obietnicami szczęścia w każdym aspekcie naszego bytu. A jak do tego dodać nic nie kosztujące obietnice dobrobytu roztaczane przez polityków opozycji, którzy kiedy byli u władzy oferowali jedynie wicie rozumicie, i nima piniendzy, to mniemanie zamienia się w pewność, że media z istoty rzeczy kłamią. Zaś opowieść o bidaku z dalekiej Azji, który 6 nocy płynął Bugiem do wolności są już jedynie oczywistym dopełnieniem konstatacji o celu mediów.
Wiara w realność świata pustych obietnic i społeczne rezonowanie medialnych idiotyzmów, stają się mentalnymi zasiekami w relacjach nie tylko politycznych, ale także towarzyskich, często rodzinnych. W zasadzie nic o czym słyszymy w mediach lub od znajomych nie da się przyjąć „na wiarę”. Bez weryfikacji nie sposób rozdzielić informacji od pseudoinformacji, a tych od dezinformacji. Ba nabieramy coraz więcej wątpliwości do wartości treści podawanych nam w książkach, także tych mających ambicje naukowe. Brednie o klimacie, wygłaszane przez rozmaite autorytety, często uchodzące za naukowe, a które należą do jaskrawych manipulacji o globalnym wręcz charakterze, podważają autorytet nauki jako całości. Ilość informacji przekracza zaś możliwość ich weryfikowania. Słowem znaleźliśmy się w informacyjnym potrzasku.
Dlatego poseł Aniśko publicznie narzekający, że zgromadzeni w ośrodku w Wędrzynie emigranci nierozumiejący ni w ząb języka polskiego, nie mogą oglądać telewizji jest smutnym dowodem na dewastację intelektualną wywołaną zaburzoną infosferą, w której brednie trudno oddzielić od prawdy. Przypadek posła, nie jest ewenementem, to także nasza, czyli powszechna dolegliwość. Każdy z nas jak poseł ma identyczny kłopot z oddzieleniem informacyjnego ziarna o informacyjnych plew. Nie śmiejmy się zatem z posła, bowiem jak w „Rewizorze” Gogola, śmiejemy się z siebie samych. A doprawdy śmiać się nie ma z czego.
Tekst: Krzysztof Chmielnik
Foto: Pixabay