horror dla śmiechu
Drążenie dyni nie ma nic wspólnego z szatanem. Niewinna to zabawa Halloween’owa. A czy któryś ze zwyczajów wokół Halloween ma co wspólnego ze złym? Wszystkie one mają pozór psikusa, wygłupu, żartu. W krajach anglosaskich nawet życzą sobie „Happy Halloween”! I cóż w tym zdrożnego? Niby nic. Nim miną wakacje sklepy zaczynają przesuwać towary na półkach i z wolna ustawiać dziwadła. Z początkiem października marketingowa fala napędzania zakupów Halloween’owych nabiera mocy. Złej? Skąd. Producenci prześcigają się w wynalazkach: schodzące pająki, pojawiające się wiatroduszki, brzęczący łańcuchem trup. Przydomowe ogrody, okna apartamentów, nawet działki pozamiejskie przystrajane są w… obrzydlistwo. Im obrzydliwiej, mroczniej, straszniej, przerażająco… tym lepiej.
Dzieci nie pozostawiają wyboru. „Wszyscy się przebierają”. Za ducha, za dynię, za pająka, za Frankensztajna, za kogoś z rodziny Adamsów, za diabła, za śmierć… czy coś w tym złego? To tylko przecież przebranie. Dla zabawy, dla draki. Hucpa. Niech się kręci. Róbta co chceta. To wszystko z szatanem przecież nie ma nic wspólnego. Taki horror dla śmiechu.
oswajanie mroku
Gdyby tylko Halloween było napędzane zyskiem i aktem czysto marketingowych korzyści temu zyskowi służących, można byłoby się jeszcze przysiąść do dyskusji o sensie tego zwyczaju, ale „Happy Halloween” niesie ze sobą kulturowe straty i jest wystawieniem się na ryzyko wysokiej ceny, czasem nawet najwyższej, bo zło osobowe istnieje, a ignorowanie go nas przed nim nie obroni. Przeciwnie, może się tylko zemścić i to w okrutny sposób.
W tym zawłaszczaniu przestrzeni z trudem można dostrzec pośpiech, raczej dobrze zaprogramowaną i ułożoną systemowo strategię, która rozłożona w czasie ma przynieść założony efekt. Jaki? Odesłanie osobowego zła w niebyt, w niewiarę. Szatan istnieje? Dajcie spokój, z diabła to można co najwyżej się pośmiać, co najczęściej 31 października. To jest klucz, żebyśmy dali się uwieść kłamstwu o jego nieistnieniu. Temu ma służyć oswajanie mroku, adaptacja ciemności i udomowienie zła w Halloween’owej tradycji. I tak, zamiast otwierać drzwi Chrystusowi (jak wołał Święty Jan Paweł II w 1978 roku) otwieramy drzwi…
w czyje imię
Dziecko chłonie. Jak nikt. Im mniejsze, tym więcej. Ile w tych zabawach treści pogańskich zamiast wartości duchowych, ile szarlatanerii zamiast wartości, ile zła zamiast dobra… ktoś policzył? Pozorna niewinna zabawa jest złem, które ktoś wyrządza naszym dzieciom, młodzieży… nam. Najsmutniejsze jest to, że za naszym przyzwoleniem, a jeszcze bardziej przygnębiające, że to bagatelizujemy, usprawiedliwiamy, machamy ręką. Do anglosaskiej codzienności Halloween’owej coraz nam bliżej. A czy to nasza tradycja? Mamy dość swoich i je warto byłoby pielęgnować, zapomniane wskrzeszać, a obecne w życiu naszym kultywować.
Zaciąganie obcych tradycji, bo zachłysnęliśmy się Zachodem, bo UE promuje multikulturowość, bo nas ktoś nieznaczny nazwie ciemnogrodem, to mierne powody. Świat multikulturowy się nie sprawdził. Tylko nie wszyscy jeszcze o tym wiedzą, a niewielu ma odwagę mówić. W świecie multikulturowym Happy Halloween jest ważniejsze od Merry Christmas, a nawet więcej, to drugie już nie istnieje, jako zbyt opresywne zastąpione zostało przez Happy Holiday. W czyje imię? Na pewno nie w imię Boga…