Koleżanki i Koledzy
Jeszcze w czerwcu konkursowe Jury w składzie:
1. Andrzej Sabatowski– przewodniczący zespołu, członek KRRiT
2. Małgorzata Małaszko-Stasiewicz– dyrektor i redaktor naczelna Programu 2 Polskiego Radia
3. Wanda Nadobnik– dziennikarka, przedstawicielka Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich
4. Agnieszka Czarkowska– reportażystka, przedstawicielka Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich
5. Izabela Rutkowska– pracownik naukowy, przedstawicielka Kurii Diecezjalnej Zielonogórsko-Gorzowskiej
6. Cezary Galek– sekretarz konkursu, przedstawiciel organizatora
dokona ponownej oceny tym razem już nominowanych prac i wybierze najlepsze.
Jak podawaliśmy wcześniej wyniki zostaną podane dopiero podczas koncertu galowego w Paradyżu, który po zmianach terminu planujemy na 14 dzień października, co potwierdzimy jeszcze oficjalnie na początku września.
Tymczasem poznajmy się… (dlaczego tylko jeden mężczyzna?)
Joanna Sikora to absolwentka Wydziału Prawa na Uniwersytecie w Białymstoku i Laboratorium Reportażu na Uniwersytecie Warszawskim. W Polskim Radiu Białystok pracuje od 2008 roku, obecnie jako dziennikarka w Studiu Reportażu i Dokumentu oraz w Redakcji Aktualności. Od kilku lat prowadzi program „Na Kresach” poświęcony Polakom na dawnych Kresach. W swoich wielokrotnie nagradzanych reportażach porusza między innymi tematykę społeczną i historyczną.
„Między okiem a historią”
Zarówno on, jak i miejsce które stworzył – to legendy. Przy grodzieńskiej ulicy Lermontowa mieści się Muzeum historii miasta Grodna. Tysiące zbiorów – to prywatna kolekcja Janusza Parulisa. Na podwórku, w murowanym domu i jego zakamarkach skrywa się cała historia miasta nad Niemnem. Od przedwojennej sieczkarni, przez obrazy grodzieńskich mistrzów, kolekcję szkła z Huty „Niemen”, stare gramofony czy setki pocztówek. Za każdym z przedmiotów kryje się opowieść, którą z uśmiechem przedstawia kolekcjoner. O swoim „królestwie” Janusz Parulis potrafi opowiadać godzinami. Niestety, dzieło jego życia nie jest doceniane, a wycieczki z Polski są rzadkością…
Monika Hemperek-
Reportażystka i prezenterka publicystycznych programów w Polskim Radio Lublin, wykładowca uniwersytecki (UMCS Lublin). Absolwentka EBU Master School 2006-2007 (Berlin, Bruksela), wykładowca EBU Master School 2018-2019 (Berlin, Praga). W swoich reportażach porusza często tematykę społeczną, historyczną, bywa reporterką śledczą. Od wielu lat prowadzi nocne programy o charakterze psychologicznym. Laureatka wielu konkursów na reportaż radiowy: Prix Europa za reportaż „Chłopcy z Wygnanki (wraz z Katarzyną Michalak), finalistka Prix Europa 2007 za reportaż „Warstwy pamięci”, laureatka Grand Prix 2012 Międzynarodowego Festiwalu Media Travel, zwyciężczyni konkursów Ministerstwa Zdrowia, Komisji Europejskiej oraz wielu innych.
„Ambasadorowie małego miasteczka”
Scholares Minores Pro Musica Antiqua – zespół młodzieżowy muzyki dawnej oraz Chór “Szczygiełki” z Poniatowej, założone przez małżeństwo muzykologów Danutę i Witolda Danielewiczów, działają nieprzerwanie od 1975. Do zespołu tego należą uzdolnione muzycznie dzieci, głównie ze środowisk wiejskich, które śpiewają utwory średniowieczne, renesansowe i barokowe w kostiumach z epoki, wykonują tańce historyczne oraz grają na dawnych instrumentach. Zespół z Poniatowej koncertował w największych instytucjach muzycznych świata – Filharmonii Narodowej w Warszawie, Morgan Opera House w Nowym Jorku, Operze w Sydney, Filharmonii Berlińskiej. To zdobywcy wszelkich możliwych nagród w konkursach i festiwalach w Polsce i świecie. O fenomenie światowego sukcesu zespołu muzyki dawnej Scholares Minores Pro Musica Antiqua oraz Chóru Szczygiełki z Poniatowej opowiadają ich założyciele, Danuta i Witold Danielewiczowie oraz artyści i wychowankowie, m.in: Justyna Wójcikowska, Kaja Wysmulska, Joanna Stachyra, Maciej Stachyra, Joanna Szafran-Biały, Weronika Biały i Anna Karwat.
Agnieszka Czyżewska Jacquemet w 1995 ukończyła historię sztuki na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Od 1993 roku związana jest z redakcją reportażu Rozgłośni Lubelskiej Polskiego Radia. Swoją pracę zaczynała pod kierunkiem Małgorzaty Sawickiej i Anny Kaczkowskiej od których przejęła tradycje i zasady Lubelskiej Szkoły Reportażu Radiowego. Uważna ze jedną z głównych przedstawicielek tego nurtu w twórczości radiowej. W swoich pracach na pierwszym planie stawia zawsze bohatera poszukując równocześnie własnych rozwiązań formalnych i adekwatnych środków radiowego wyrazu. Jej reportaże w których niebagatelną rolę grają emocje charakteryzują się dużą wrażliwością społeczną, intymną relacją z bohaterem, bogactwem dźwięku i metaforycznym ujęciem rzeczywistości. Jako autorka nie stroni od humoru, groteski i ironii zawsze dba aby reportaż nie ograniczał się do prostej relacji ale ukazywał otaczający świat w sposób pogłębiony. Swoja wiedza i doświadczeniem dzieli się ze studentami oraz młodszymi kolegami miedzy innymi jako coach w projekcie Ake Blomstrom Award Training 2015/2016. (Program szkoleniowy dla młodych zdolnych reportażystów z Europy pod patronatem Europejskiej Unii Nadawców). Prowadziła zajęcia dla dziennikarzy ukraińskich w Kijowie 2016. Brała udział jako wykładowca w Prix Europa Master Class we Wilnie 2017. Przewodniczyła jury w trakcie festiwalu Prix Europa 2018 w kategorii dokumentu radiowego. Ważniejsze nagrody : Złoty Melchior Radiowy Reportażysta Roku, Grand Press, Prix Bohemia, Prix Europa, Srebrny Melchior – Radiowy Reportaż Roku.
„Towarzysz śmierci”
Trudno jest znaleźć w przestrzeni publicznej dobry czas na rozmowy o śmierci. Wolno o niej mówić w okolicy Zaduszek i może jeszcze trochę w okresie Wielkiego Postu. Generalnie jednak śmierć na pasuje do kolorowych reklam i do kultu zdrowej i radosnej wiecznej młodości. Pasuje jednak do życia, ale o tym wolimy zapomnieć. Jak dzieci zakrywamy twarz dłońmi i krzyczymy nie znajdziesz mnie a potem jesteśmy zaskoczeni. Choć nie wszyscy.
Dorota Sokołowska jest dziennikarką i prezenterką Polskiego Radia Białystok, wydawcą magazynu kulturalnego „Podróże po kulturze”, autorką programów promujących czytelnictwo, recenzentką teatralną, twórczynią (wielokrotnie nagradzanych) audycji dokumentalnych i reportaży m.in. nagroda główna w kategorii Historia Regionalna przyznawana w konkursie IPN. Inicjatorka corocznego konkursu literackiego „Gwiazdka z książką”. W Polskim Radiu Białystok od 1993 roku. Oprócz pracy radiowej doceniana jest także w dziedzinie reportażu prasowego. Jest laureatką I nagrody w konkursie na reportaż prasowy „Narew. Ludzie. Przyroda. Kultura”, inny jej reportaż znalazł się także w 2013 r w finałowej trójce tekstów wyróżnionych w Nagrodzie PAP im. Ryszarda Kapuścińskiego. W 2014 została laureatką konkursu Wojewódzkiego Ośrodka Animacji Kultury w konkursie „Tutaj jestem”. Efektem tego jest książka „Dźwiękoczułość”. W 2016 wydała książkę „Bóg jest portem” w Wydawnictwie Espirt.
„Legenda o Ritzu”
Hotel Ritz to miejsce – legenda. Niewiele osób wie, gdzie stał – ale wszyscy kojarzą go z eleganckim miejscem na mapie Białegostoku. Mieścił się w samym centrum miasta, na rogu ulic Niemieckiej i Instytuckiej pod numerem, pomiędzy pałacem Branickich, a pałacykiem gościnnym. W latach międzywojennych wnętrza Ritza wielokrotnie wykorzystywano jako miejsce organizacji różnego rodzaju uroczystości. Ważnym dla prestiżu był pobyt w hotelu marszałka Józefa Piłsudskiego w 1919 roku. Gościli tam również między innymi Aleksander Wertyński, Pola Negri, Hanka Ordonówna, Stanisław Przybyszewski, Marszałek Edward Rydz-Śmigły, książę Feliks Jusupow (późniejszy zabójca Rasputina) oraz ostatni premier II RP – Felicjan Sławoj Składkowski.
Katarzyna Michalak jest łodzianką, z wykształcenia polonistką. Od 2001 r. pracuje w Redakcji Reportażu Polskiego Radia Lublin, którą kierowała w latach 2011-2018. Uprawia głównie feature, czyli reportaż artystyczny – gatunek z pogranicza dziennikarstwa i literatury, muzyki i filmu. Fascynują ją spotkania z ludźmi i możliwości radiowego medium w ukazywaniu prawdy o człowieku. W 2003 roku ukończyła międzynarodową szkołę mistrzostwa radiowego przy Europejskiej Unii Nadawców – EBU Master School on Radio Documentary. W latach 2011-2015 była polskim przedstawicielem w Komisji do spraw Dokumentu Radiowego (Euroradio Features Group) przy Europejskiej Unii Nadawców. Laureatka znaczących nagród, m.in. Prix Europa Berlin , Melchiora dla Radiowego Reportażysty Roku, Prix Italia – Wenecja i Turyn, Złotego Mikrofonu, Grand Press. Zajmuje się również popularyzowaniem sztuki świadomego słuchania.
„Teatr bez końca”
To miał być nie tylko jeden z największych i najnowocześniejszych teatrów w Europie, ale także trybuna, z której w świat nieustannie płynęłaby propaganda sukcesu władzy ludowej. Z planów nic nie wyszło i przez ponad 40 lat lubelska ruina „teatru w budowie” była symbolem niemocy i zakłamania poprzedniego systemu. Od 2016 funkcjonuje tu Centrum Spotkania Kultur – największa instytucja kultury we wschodniej Polsce. W październiku 2017 roku projekt arch. Bolesława Stelmacha, według którego dokończono prace, otrzymał nagrodę roku Stowarzyszenia Architektów Polskich. „Dla mnie projektowanie CSK to była podróż w czasie…” – mówi Bolesław Stelmach. Podróżą w czasie jest również reportaż. Autorka zagłębiła się w historię budowanego przez pół wieku teatru, aby opowiedzieć o tym, jak zmieniła się Polska, świat i nasze marzenia… Reportaż zrealizował dźwiękowo Jarosław Gołofit.
Martyna Wojtkowska – dokumentalistka z wykształcenia i zamiłowania. Publikowała reportaże w „Tygodniku Powszechnym”, „Gazecie Wyborczej”, „magazynie non/fiction”, „Zwykłym Życiu”. Nominowana do nagrody Newsweeka im. Teresy Torańskiej oraz „Człowiek z pasją” Interii. Laureatka stypendium Młoda Polska. W latach 2017-2019 reporterka radiowej Trójki. Autorka podkastu „Wolne ścieżki”, współtwórczyni podkastów „non/fiction na ucho” i „Jest historia!”.
„Odro, co słychać?”
Ostatni odcinek cyklu dokumentalnego „Wolne ścieżki”, poświęconego artystom tworzącym blisko natury w różnych zakątkach Polski. Bohaterem tej audycji jest Michał Zygmunt, muzyk i kompozytor, który w swojej działalności twórczej postanowił wykorzystać dźwięki natury. Spotykamy się z nim tuż po premierze płyty „Dźwiękowy szlak Odry”. Michał, żeby ją nagrać przez pół roku nagrywał dźwięki rzeki, od jej źródeł aż do ujścia. Chciał uchwycić brzmienie Odry w jej całej rozciągłości, ale i zwrócić uwagę na to, że rzeka, która dzieli na dwa brzegi, ma też moc żeby łączyć. W audycji zostały wykorzystane fragmenty płyty „Dźwiękowy szlak Odry”.
Mariusz Kamiński – dziennikarz radiowy, absolwent socjologii Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej i Studium Komunikowania Społecznego i Dziennikarstwa KUL. Od 23 lat związany jest z Redakcją Reportażu Polskiego Radia Lublin, w której trudnej sztuki tworzenia reportaży uczył się od mistrzyń tego gatunku: Małgorzaty Sawickiej i Anny Kaczkowskiej. Niemalże od początku jest również realizatorem swoich reportaży. Wielką przygodą są dla niego spotkania z przeszłością, realizowane w ramach przygotowywania od dwunastu lat cyklicznych programów: „Historia bez patyny” i „Na własne uszy” – wieczór z reportażem historycznym czy „Godzina z reportażem”. To okazja, aby porozmawiać z ostatnimi świadkami wydarzeń sprzed lat, zgłębić tajemnice zapomnianych albo mało znanych historii, szczególnie tych związanych z Lubelszczyzną. Efekty swoich poszukiwań ujmuje w audycje dokumentalne i reportaże. Wiele z nich powstało dzięki stałej współpracy z różnymi instytucjami: Ośrodek Brama Grodzka „Teatr NN”, Muzeum Martyrologii „Pod Zegarem”, Państwowe Muzeum na Majdanku, Stowarzyszenie „Studnia Pamięci” czy Instytut Pamięci Narodowej. Jego reportaże dołączane są do publikacji. Dzięki współpracy z historykami i pasjonatami historii w ich książkach reportaże M. Kamińskiego wymieniane są w bibliografii jako źródła. Jest laureatem wielu nagród i wyróżnień. W 2019 roku otrzymał tytuł radiowego Reportażysty Roku i statuetkę Melchiora.
„Obraza obrazu”
W czerwcu 1966 roku w ramach obchodów 1000-lecia chrztu Polski z Częstochowy do Lublina przybyła kopia obrazu Matki Boskiej Częstochowskiej. Władze partyjne przy pomocy służb MO i SB przeprowadziły szereg działań pod kryptonimem „Bystrzyca ‘66” deprecjonujących peregrynację obrazu. Po uroczystościach przed katedrą lubelską, już następnego dnia, obraz żegnany przez tłumy wiernych wyruszył w dalszą drogę. Na trasie z Wojciechowa do Bełżyc, Służba Bezpieczeństwa „aresztowała” obraz, a dwa dni później w święto Bożego Ciała również studentów, którzy pojawili się na miejscu uprowadzenia obrazu. 15 lat później w tym miejscu powstała kapliczka. Jak tamte wydarzenia zapamiętali świadkowie, czym stało się to miejsce dla lokalnej społeczności, co wiedzą na ten temat historycy i regionaliści o tym można usłyszeć w reportażu.
Agata Rokicka jest z wykształcenia polonistką, absolwentką Uniwersytetu Szczecińskiego. Studiowała również dziennikarstwo na Uniwersytecie Warszawskim. Z zamiłowania i pasji jest radiowcem. W 1989 roku podjęła pracę w Radiu Szczecin. Zajmuje się szeroko rozumianą tematyką historyczną i kulturalną. W konkursie organizowanym przez Stowarzyszenie Dziennikarzy Rzeczypospolitej Polskiej „Pomorze Zachodnie” oraz szczeciński oddział Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich została wybrana Dziennikarzem Roku 2011. Za reportaż „Gen pamięci” otrzymała wyróżnienie na Międzynarodowym Konkursie Artystycznych Form Radiowych Grand PIK 2013. Była dwukrotnie w gronie finalistów Polsko-Niemieckiej Nagrody Dziennikarskiej im. Tadeusza Mazowieckiego. W 2018 roku była nominowana do nagrody w konkursie „W drodze do Niepodległej” za reportaż „Trzej przyjaciele z boiska”. W 2020 roku została wyróżniona w konkursie dla dziennikarzy polskich i polonijnych o Nagrodę Marszałka Senatu „Tylko tworząc kulturę można ją zachować” za reportaż „Dziecięca lwowska fala” oraz otrzymała Nagrodę Specjalną w Konkursie Artystycznych Form Radiowych Grand PiK 2020 za słuchowisko „Przetrwać burzę”.
„Mozaika”
Krzyż ma niezwykły nieregularny kształt. Utkany jest z czarnych elementów układających się w mozaikę. Reportaż to mozaika, utkana z opowieści ludzi, którzy nie chcą dopuścić do tego, by pamięć o Feliksie Ciechomskim – artyście, żołnierzu, człowieku umarła. Kilka miesięcy temu na Cmentarzu Centralnym w Szczecinie zaprezentowano odnowiony grób Feliksa Ciechomskiego. Renowacji została poddana wykonana z piaskowca płyta oraz wspomniany już modernistyczny mozaikowy krzyż. Renowacja pamięci o człowieku jest trudniejsza, zwłaszcza, gdy zmarł tak dawno…W reportażu wykorzystano fragment relacji z pogrzebu Feliksa Ciechomskiego, zamieszczonej w „Kurierze Szczecińskim” 25.10. 1958 roku (z tekstu Feliksa Jordana „Życie i twórczość Feliksa Ciechomskiego”) oraz wspomnienia Józefa Bursewicza o artyście i przyjacielu, w audycji „Pamięci tych, którzy odeszli” z 1972 roku z archiwum Radia Szczecin.
Izabela Patek od roku 1994 dziennikarka „Radia „Zachód”. Pracuje w Redakcji Reportażu przygotowując audycje o różnorodnej tematyce. Bliskie jej są tematy społeczne, kulturalne i historyczne. Została dwukrotnie uhonorowana nagrodą Rzecznika Praw Obywatelskich. Za reportaż „Dobroczynność” odebrała nagrodę w Belwederze z rąk Janusza Kochanowskiego. Rok później uhonorowano ją kolejną nagrodą za reportaż „Partnerstwo Wschodnie, co nas łączy, co nas dzieli”. Ma również w swoim dorobku pierwszą nagrodę w konkursie Lubuskiego NFZ pt. ”Zdążyć przed rakiem”. Dziennikarkę uhonorowano również nagrodą Okręgowej Rady Adwokackiej w Zielonej Górze za reportaż „Jak rodzona matka”, za publikacje o tematyce prawnej. Izabela Patek została także doceniona dwukrotnie przez Radę Programową Radia „Zachód” otrzymując tytuł „Dziennikarza roku”. W roku 2015 Izabela Patek otrzymała honorowe wyróżnienie Nagrody im. Janusza Kurtyki za reportaż pt.,,Biała czeremcha’’. Dziennikarkę uhonorowano odznaką Ministra kultury ”Zasłużony dla kultury polskiej” oraz złotą odznaką „ Za opiekę nad zabytkami”. Dziennikarka jest wolontariuszką gorzowskiego oddziału Towarzystwa Walki z Kalectwem oraz fundacji „Serce na dłoni”.
,,Teatr nieprowincjonalny”
W tym roku mija 120 rocznica urodzin Ireny Byrskiej i 115 rocznica urodzin Tadeusza Byrskiego. Tadeusz i jego żona Irena byli wybitnymi twórcami polskiego teatru. Irena ukończyła Szkołę Dramatyczną przy Konserwatorium Warszawskim i była uczennicą Aleksandra Zelwerowicza. Tadeusz Byrski był absolwentem Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie ukończył historię. Studiował także w Instytucie Reduty pod kierunkiem Juliusza Osterwy. Tam też zadebiutował jako aktor w 1925 roku. Dość wcześnie, w 1927 roku, nawiązał współpracę z radiem wileńskim, a dziesięć lat później został głównym reżyserem teatru Polskiego Radia w Warszawie. Szczególnie cenne jest ich zainteresowanie tzw. teatralną prowincją, która w ich wydaniu była miejscem szczególnym. Ich teatr, tam tworzony był ambitny, budowany na klasycznej dramaturgii. Pracowali więc w wielu miastach: Toruniu, Opolu, Radomiu, Bydgoszczy, Gdańsku, Poznaniu, ale największym sentymentem darzyli teatry w Gorzowie i Kielcach. Ich działalność przyciągała ciekawych ludzi. Wystarczy wspomnieć wieloletnią przyjaźń z Czesławem Miłoszem, Jerzy Grotowskim czy Witoldem Lutosławskim. Korespondowali też z Witoldem Gombrowiczem, czy Albertem Camusem.
Magdalena Skawińśka studiowała inżynierię ochrony środowiska, dziennikarstwo i historię sztuki. Podczas studiów na Politechnice Wrocławskiej związała się z Akademickim Radiem Wrocław, skąd trafiła do Radia Wrocław. W 1997 roku wyjechała do Warszawy i przez kilka lat była reporterką „Zapraszamy do Trójki” w Programie 3 Polskiego Radia. W 2001 roku przeniosła się do Redakcji Publicystyki i zaczęła robić już tylko reportaże, a także współtworzyła i współprowadziła „Radioaktywny Magazyn Reporterów”. Godzinną audycję z reportażem i udziałem słuchaczy. Od 2004 roku w Studiu Reportażu i Dokumentu. Laureatka nagród i wyróżnień w konkursach Melchiory, Grand Press, SDP, „Człowiek w zagrożeniu”. Jej prace reprezentowały polską radiofonię na zagranicznych festiwalach sztuki radiowo-telewizyjnej.
„Śląski Apelles”
Michael Willmann najwybitniejszy malarz barokowy na Śląsku. Żył i pracował w opactwie cysterskim w Lubiążu. Po II wojnie światowej jego obrazy zostały rozproszone po Polsce. Kim był i jak się znalazł na Śląsku urodzony w Królewcu Willmann? Gdzie i od kogo się uczył? Czy był spełnionym artystą? Jaka była droga zawodowa i artystyczna malarza, którego nazywa się czasem śląskim Rembrandtem? Co stało się z jego spuścizną twórczą po II wojnie światowej?
Anna Kołodziejczyk jest dokumentalistką i reportażystką związaną ze środowiskiem Laboratorium Reportażu. Właśnie tam spotkała swoich radiowych mistrzów Janinę Jankowską i Janusza Deblessema. Pod ich czujnym okiem (i uchem), za sprawą mentorskiego wsparcia i inspiracji, powstały audycje, które trafiły do finałów, zostały wyróżnione i nagrodzone w krajowych i międzynarodowych konkursach dziennikarskich: Prix Italia, New York Festivals Radio Awards, International Radio Festival of Iran, Grand Press, konkurs Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich, konkurs Audycja Historyczna Roku IPN. Pierwsze dziennikarskie kroki stawiała w latach 90. w młodzieżowej redakcji „Kuriera Lubelskiego”. W latach 2011-2016 była związana z serwisami internetowymi Polskapresse. Na radiowej antenie debiutowała latem 2015 roku w audycji „Gitarą i piórem” w Programie Trzecim Polskiego Radia. Od wiosny 2017 współpracowała z „Laboratorium Reportażu w Trójce”. W swoich reporterskich poszukiwaniach koncentruje się przede wszystkim na tematyce kulturalnej, historycznej i społecznej.
„Urodził się po to, żeby śpiewać”
Audycja przedstawia sylwetkę i twórczość Przemysława Gintrowskiego –wybitnego barda, współtwórcę słynnego tria Gintrowski-Kaczmarski –Łapiński, kompozytora muzyki filmowej i teatralnej, artystę zaangażowanego w tworzenie niezależnej kultury w latach 70. i 80. Pieśniarza wspominają: rodzina, przyjaciele i współpracownicy. Audycja bogato ilustrowana utworami muzycznymi skomponowanymi lub wykonywanymi przez Gintrowskiego.
Opracowano na podstawie materiałów dostarczonych przez Nominowanych.
Powodzenia w konkursie i do zobaczenia na Gali !
Cezary Galek
W razie jakichkolwiek pytań proszę o kontakt: tel. kom. 601 349 460, e-mail: c.galek@zachod.pl