W cyklu „Kobiety w filozofii. Filozofowie o kobietach” rozmowa z prof. Lilianną Kiejzik o Henryku Struve (1840—1912). W dziejach kultury narodowej to postać stosunkowo mało znana.
Był profesorem Szkoły Głównej i rosyjskiego Uniwersytetu Warszawskiego. Przez 40 lat wykładał wszystkie dziedziny filozofii wraz z psychologią. Rodzina jego ojca wywodziła się ze Szwajcarii, rodzina matki z Holandii, on sam urodził się i wychował w Polsce. Wykształcenie filozoficzne uzyskał w Niemczech (Tybinga, Jena, dysertacja doktorska Zur Entstehung der Seele, 1862), skąd w 1863 r. powrócił do Warszawy, obejmując adiunkturę, a następnie profesurę w nowo powstałej uczelni. Po raz pierwszy w Polsce wprowadził seminaryjną formę nauczania. Wcześnie zaczął zajmować się historią filozofii polskiej, której pierwsze opracowanie dał w 1870 r. w tomie pierwszym Wykładu systematycznego logiki, pracy, która gruntownie przerobiona złożyła się później na obszerną Historię logiki jako teorii poznania w Polsce (Warszawa 1911). Struve miał oryginalną koncepcję emancypacji kobiet.